De eerste frustratie, het zal wel aan mij liggen.

Vroeg wakker, dus ik welgezind naar het dakterras voor mijn workout. Blijkt dat mijn schouders toch wat stram zijn van de oefeningen gisteren, misschien ben ik er wat te hard ingevlogen. Geen probleem, dan doe ik wat buikspieren, helaas hetzelfde verhaal. Volharden in de boosheid, anders laat ik het zo schieten.

Tijdens het ontbijt oefen ik mijn Spaans met Dominique, een Francaise die beter Spaans dan Engels spreekt. Nadien hoor ik dat ik naar buiten mag om eten te gaan halen, maar liefst voor een groepje. Dus ik maak een lijstje samen met 4 anderen. Word ik grof voorbijgestoken door een Fransman, die dan nog eens drie kwartier wegblijft ook. Nadien doen er nog een paar hetzelfde, totdat de eigenaar door krijgt dat ik redelijk gepikeerd begon te geraken door dat egoïstisch gedrag en mij ook laat gaan. Helaas is het een moeilijke lijst, waardoor ik niet echt kan genieten van de wandeling. Ik vind wel lekker brood en bij mijn terugkeer kan ik genieten van een ciabatta (geen echte) met ei en avocado.

Het is grappig om te zien hoe iedereen elkaars recepten afkijkt en dan ook maakt. We zitten met een beperkt aanbod aan ingredienten, dus je moet soms wat vindingrijk zijn. Voor vanavond staat er bij mij een Thaise fried rice met ananas op de menu.

Onze voormiddag wordt nog opgefleurd door de toeristische dienst van Chachapoyas, die een voedsellevering komen doen. Voor iedereen een zakje chocopops en een halve liter water, en, om te delen, 25 kg pasta … Dat wordt ondertussen lustig gefilmd door iemand van de toeristische politie, waarschijnlijk voor hun facebookpagina: “kijk eens hoe goed wij zorgen voor de mensen waarvan we denken dat ze corona meegebracht hebben naar ons land”.

Ik smijt nog een paar blogposts online, er wordt nog wat gechat en ge-video-called met verschillende thuisfronten, waardoor het al vlug tijd is voor de dagelijkse yoga. Mijn spieren lijken mijn ochtendsessie niet zo leuk gevonden te hebben, dus ik doe het wat rustiger aan en sla de helft van de vinyasa’s over.

In de vooravond begin ik aan het eten, samen met Heta en Joe. Het is iets leuker om met een paar te koken, dan moet je geen 3 dagen hetzelfde eten omdat je teveel gemaakt hebt. De Thaise curry is geslaagd, leuk om eens afwisseling te hebben in het smaakpatroon.

Daarna haal ik mijn (illegale) fles wijn boven en spelen we de rest van de avond gezelschapspelletjes. Ondertussen wordt er nog druk gepalaverd over wat onze regeringen aan het doen zijn, maar niemand heeft er een goed oog op. De laatste mail van de Belgische ambassade zegt dat er een paar vluchten zijn van Air France/KLM maar je moet zelf je plaats regelen (lees: pokkeduur), en vermeldt voor de neus weg ook dat het enkel voor mensen in Lima is en dat er nog geen oplossing is voor de mensen die in het binnenland van Peru vastzitten. Onderaan de mail staat er nog eens duidelijk dat de ambassade gesloten is (lees: je mag godver blij zijn dat je uberhaupt nog een mail krijgt).

Ik hoor van mijn Antwerpse lotgenoten dat ze live op TV komen in België, maar wel om 3u30 ‘s nachts hier. Ik bedank vriendelijk voor de eer en het gebrek aan slaap.