Ah, de Galapagos. Beginnen met het beste, is dat wel verstandig?

Mijn vorige reis wilde ik eindigen met het beste in Noord Borneo, maar toen werd ik ziek halverwege Borneo. Een klein aanhangseltje, ook wel appendix genoemd, gooide toen mijn mooie plannen zwaar overhoop, waardoor de geboekte jungle trips & duiken niet meer mochten. Dus deze keer geen risico’s, gewoon direct ervoor gaan.

In Quito heb ik reeds een cruise geboekt, maar eerst ga ik 2 weken op eigen stoom door de eilanden gaan, te beginnen met Santa Cruz, dat de grootste stad heeft.

Bij mijn vertrek in Quito wordt mijn baggage gecontroleerd op aanwezigheid van zaken die het tere ecosysteem van de Galapagos zou kunnen aantasten, maar ze vonden gelukkig niets. Een korte vlucht, met stopover in Guayaquil, later, sta ik in de rij voor het toegangsticket. Het prijskaartje van $100 geeft al direct aan dat het hier niet goedkoop zal worden. De gratis bus naar de pier is vervangen door een $5 bus, de taxiboot heeft ook zijn prijzen opgeslaan en de taxi van de andere kant van de pier naar de stad is $30 ipv een online gevonden prijs van $15 (info van 2018). Gelukkig is er de bus, die hetzelfde traject doet voor $5. Twintig minuten later rijden we door de highlands van Santa Cruz, vergezeld door een stevige bui. Ik dacht dat het hier schoon weer ging zijn…

In Santa Cruz vond ik al vlug mijn guesthouse, effe rugzak dumpen in de slaapzaal, dagrugzakje maken en het stadje gaan verkennen. Beginnen met een almuerzo, altijd lekker en slechts het dubbel van wat ik betaalde in Quito. Daarna wat extra cash verzamelen en langs de hoofdstraat wandelen. Supertoeristisch is het hier wel, gelukkig heeft dat als neveneffect dat er voldoende duikshops zijn. Na een uurtje rondzeulen had ik een goedkope duik naar dé top duikspot voor hamerhaaien, en eentje naar een ander eiland, om op te warmen voor de topduik (wegens mogelijks moeilijk). Het is dan ook alweer meer dan een jaar geleden dat ik in Zuid-Afrika op zoek was naar zeeleeuwen en kelp onder water. Ondertussen de vismarkt gepasseerd, met zijn residente familie zeeleeuwen en pelikanen, het mozaiektuintje, de gidsen voor het Darwin center en het lokale volleybaltoernooi aan de haven. Helaas is er niet zoveel strand te bespeuren, maar Anne-Marie uit Ierland wil de dag erna mee naar Las Griettas en Tortuga Bay. ‘s Avonds met wat volk van de hostal naar de Kioskos voor het avondmaal, al valt de octopus wat tegen. Sinds die perfecte octopus in het noorden van Spanje vind ik niets meer dat ook maar enigszins in de buurt komt, ik zal nog eens moeten teruggaan …

De volgende dag sla ik het $5 ontbijt over (er is gelijk weinig dat minder kost dan $5 hier), en opteer ik voor mijn vers aangekochte granola te proberen, met een appeltje erbij. Snorkelmateriaal huren, Anne-Marie laten ontbijten en weg ermee. Taxiboot, beetje wandelen en we zijn al aan Las Griettas, een poel helder water tussen 2 rotswanden, dat gevoed wordt door de zee bij hoog water. Tijdens het snorkelen zien we, naast veel rotsen, ook 2 grote papegaaivissen. Nog wat baantjes trekken, afdrogen en dan te voet op weg naar Tortuga Bay. Helaas begint het te miezeren onderweg en een half uurtje later ben ik al redelijk doorweekt. Wel al een hoop leguanen onderweg, die geen last hebben van de regen en gewoon liggen te maffen op het strand, grappig zicht. Aangezien we verder toch al nat zijn, direct het water in, want hier zitten schildpadden en jonge haaien. Helaas is de zichtbaarheid onder water de volle 20 centimeter, dus zelfs al zwemt er een haai naast mij, ik zou het nog niet zien. Beetje teleurgesteld het water uit, boterham met smeerkaas en tomaat binnenwerken en dan maar beginnen aan de terugtocht. Halverwege stopt het met regenen en wordt het terug warm. Beetje opdrogen, om daarna terug te beginnen zweten, dat lijkt het thema te worden hier. ‘s Avonds proberen we nog eens te gaan snorkelen op een klein strandje dichter bij de stad, maar daar worden we vriendelijk teruggestuurd “het strand is gesloten”. Raar volkje, die Galapagoserianen.

Eerste duik na een tijdje is altijd spannend, maar voor we het water in gingen, was er een uitgebreide briefing, een twee uur durende boottocht, waar iedereen wat slaap probeerde in te halen, dan nog een duikbriefing, “suit up” en 1-2-3-go. Het geluid van het ademen door een regulator klonk als een blij weerzien (is hier betere beeldspraak voor? waarschijnlijk wel, herlees de zin gerust met je eigen woorden). Koraal is er hier niet onder water, maar de vulkanische rotsen zijn ook een goede voedingsbodem en de verschillende zeestromen brengen voldoende voedsel mee om een uitgebreide onderwaterfauna te voorzien. Veel vissen, van allerlei soorten, ook een paar schildpadden, altijd mooi en om het af te maken een familie adelaarsroggen, die mooi rondom ons door het water gleden. Machtig! Daarna een uurtje rusten boven water, nabij een rotskust waar een kolonie zeeleeuwen ligt te zonnebaden. Nadat een school snorkelaars, van het duurste cruiseship van de Galapagos, gepasseerd is, mogen wij ook weer het water in. De zeeleeuwen vinden de zon leuker dan het water en veel zien we er niet, maar dat mag de pret niet drukkken. Een paar kreeften, een tiental rifhaaien en voldoende andere vissen (die rifhaaien moeten ook eten) houden ons gezelschap tijdens de duik. Ik onthoud echter vooral de roggen, die waren fantastisch. Terug in Santa Cruz is het tijd voor een siesta, want duiken is en blijft lastig.

Tweede duik begint ongeveer hetzelfde, maar de duikkompanen zijn deze keer een stuk socialer. Er gingen eens een Belg, een Hollandse, een Duitser en een Israelier duiken … De divemaster was ook een toffe gast van een jaar of 25. Onderweg pikten we nog een Francaise op, van dat cruiseschip dat we de dag voordien gezien hadden. Nadat een van de twee motoren van de boot uitvalt, komen de gesprekken los. Blijkt dat dat cruiseschip inderdaad het duurste te zijn, vol met gepensioneerden die $10000 betalen voor 10 dagen Galapagos. De Francaise zelf is niet gepensioneerd, maar werkt voor de maatschappij en mag als perk-of-the-job een gratis cruise maken, al zijn duiken extra te betalen blijkbaar. Toch geen slechte job, lijkt mij. Aangekomen op de plaats van de duik, doen we eerst een check, met een paar oefeningen onderwater, en daarna de echte duik. Effe laten zakken naar 20 meter, beetje zwemmen en dan vraagt de divemaster om de rotsen vast te nemen en te wachten. Boven ons zitten er weer een hoop rifhaaien wat rondjes te doen, dus het zicht is alvast OK. Maar we komen voor andere dingen, en die stellen niet teleur. Na 5 minuten krijgen we al een schaduw te zien van een hamerhaai, 2 minuutjes later passeert die een pak dichter en is die in zijn volle glorie te zien. Prachtig, superraar beest! Na nog een paar rondjes besluiten we om ervandoor te gaan en glijden we wat door het water, om naast ons weer een school adelaarsroggen te zien meeglijden. Ik zou bijna vergeten te ademen. Verder zien we nog een school hamerhaaien maar helaas alleen uit de verte. Na nog een uurtje boven water, meer van hetzelfde onder water. Hamerhaaien, adelaarsroggen, veel vissen, zot mooi. Mijn zuurstofgebruik laat echter nog te wensen over, maar de divemaster is zo fijn om even zijn zuurstof te delen. Boven water nemen we afscheid van de Francaise, die terug verder moet met haar drukke schema van het cruiseschip, terwijl de rest een koffie gaat drinken in een fancy spel. Een lekkere cappucino en een brownie ($5 natuurlijk), zo zou elke duikdag afgesloten mogen worden. Na het uitwisselen van contactgegevens, kom ik in de hostel een Francaise tegen die in Brussel woont. Die gaat de volgende dag naar Lima vliegen voor 2 weken all-paid luxe vakantie met de ouders, een welkome afwisseling na de vele slaapzalen, merk ik aan haar fonkelende ogen.

Ik sta ‘s morgens vroeg op want het is tijd om te wisselen van eiland. Isabela is het grootste eiland van de Galapagos, maar wel een stuk minder toeristisch dan Santa Cruz. Hoewel er minder te doen is, spreekt het me zeer aan (er was ook veel volk in de guesthouse zeer positief erover). Om 6u30 passeer ik nog effe aan de bankautomaat, want die hebben ze niet op Isabela. Hier gaat het echter mis, ik steek mij kaart in de sleuf en ik kijk naar het schermpje dat zegt “wacht even, ik ben bezig met iets te verwerken”. En ik kijk naar dat schermpje, en dat verandert niet, voor 5 minuten, 6 minuten. Ik was al stilletjes aan het vloeken, maar dan ook eens luidop. De voorbijgangers bekijken het eens, maar kunnen geen raad geven.

De bank, van wie de bankautomaten zijn, gaat pas open om 8u, maar mijn ferry vertrekt om 7u. Dus met pak en zak naar de pier, daar al zwetend op zoek naar de kerel voor wie ik een ticket heb. Nee, die kan mijn ticket niet wisselen, ik moet dat gaan vragen aan wie het ticket verkocht heeft. Dus terug naar de hostal, daar kunnen ze dat niet zeggen zo vroeg in de ochtend, maar ze gaan ervoor kijken. Rugzak mag terug in de slaapzaal, want ik ga hier niet weggeraken vandaag. Dan maar gaan kamperen voor het bankkantoor, in de hoop mijn kaart terug te krijgen, maar ondertussen online alternatieven aan het opzoeken. Om 8u gaan de deuren open, iedereen bekijkt mij eens scheef, security komt vragen wat ik nodig heb en na mijn stuntelige uitleg begint er iets in gang te schieten. Iemand gaat zien naar de bankautomaten, veel over-en -weer-geloop en gebabbel, af en toe een vraag voor mij, meer geloop, gebabbel (ik versta er steeds de helft van), maar na drie kwartier komt er plots een vrouw vanuit het kamertje met de bankautomaten, met een groene bankkaart in haar hand. Ik veer recht, pure blijdschap in de ogen (vermoed ik, ik was niet in de spiegel aan het kijken), maar ze gaat eerst effe checken met haar bazin of ze die wel mag geven. Ik begin te graven in mijn rugzak naar mijn paspoort en identiteitskaart, maar het is niet nodig, ik krijg mijn bankkaart 2 seconden later al terug. Ik ben zo blij, dat ik vergeet geld af te halen. Een minuut later sta ik weer bij de bankautomaat, waar ik mijn bankkaart met een bang hart in de sleuf schuif. “Esperando” gaat gelukkig vlug weg, waarna ik eindelijk aan mijn geld kan. Daarna stelt zich de vraag wat ik vandaag ga doen. Ik heb de highlands nog niet bezocht, dus effe fiets huren en taxi delen met Sofie. Een half uur later sta ik in het midden van het eiland, aan Los Gemelos, 2 kraters die vele jaren geleden ingezakt zijn. Vandaar gaat de tocht naar beneden, maar helaas begint het weer te miezeren. Tegen dat ik aan de schildpaddenranch ben, ben ik doorweekt geweest en opgedroogd. Wel kom ik onderweg al een pak reuzenschildpadden tegen, waarbij ik spontaan merk dat al mijn batterijen voor mijn fototoestel leeg zijn. Dan maar verder met de GSM. De ranch zelf is niet diegene die ik zocht, maar voldoet ruimschoots. Samen met 2 Engelsen krijg ik een rondleiding van de eigenaar, die vertelt dat niemand naar zijn spel komt, omdat het te ver is (en de bekende ranch El Chato een paar kilometer eerder op de baan ligt). Een tochtje door een oude lavatunnel is interessant, de reuzenschildpadden in de boomgaard (bananen vooral) zijn ook heel mooi. Beetje teveel wolken voor een goed uitzicht van de viewpoint, maar de goede uitleg van de eigenaar maakt veel goed. Daarna een cola drinken en mijn sandwiches opeten en terug de fiets op. Aangezien het weer alweer veel beter is, beslis ik tegen beter weten in om naar een heuveltje te rijden aan de andere kant van het eiland. Voor mij rijden er 2 toeristen met een electrische mountainbike en zolang het plat blijft, kan ik vlot volgen. Plots komen de hoogteverschillen wat vlugger dan gedacht en moet ik lossen, en rusten, en traag vooruitgaan. De wolken zijn weg en de zon geeft alles dat ie kan geven hier op de evenaar, maar uiteindelijk geraak ik aan de heuvel. Blijkbaar een stukje beschermd gebied hier, waar ze ook reuzenschildpadden hebben. De viewpoint is mooi en ik chill er effe naast een schildpad, daarna een blik werpen op de lokale megakrater, veel groter dan Los Gemelos en een rondje fietsen voorbij een tiental schildpadden, die rustig aan het eten zijn op het pad. Telkens ik er eentje voorbijkom, schiet die in zijn schild, hoe traag ik ook rijd. Ze hebben hier allemaal een trauma opgelopen aan fietsen, vermoed ik. Daarna downhill terug naar Santa Cruz, wat al een pak vlotter gaat. Hoewel de dag slecht begonnen was, was ie niet verloren. Bij aankomst in Santa Cruz nog een ijsje en aan de haven nog een paar mooie roggen kunnen bewonderen ook!

Nog effe extra geld afhalen, haha, en morgenvroeg naar Isabela! (ter info: dit is geschreven na Isabela, dus chronologie is hier een beetje zoek)

Nog effe opmerkingen nadien:

• die lunch op de ranch was de laatste keer dat ik mijn zakmes gezien heb :-(
• ondertussen heeft mijn lokale apache er de brui aan gegeven, voor god weet welke reden, ik vermoed de warmte. Dan maar effe verder met nginx.