Ik wist voordien niet goed wat ik op het einde ging doen, want ik vlieg terug van Santa Cruz de la Sierra, maar daar is niet zoveel te doen. Ik hoorde onderweg wel iets van Samaipata en bij nader onderzoek leek dat wel interessant te zijn. Een dorpje op 1700 meter hoogte, met een nationaal park naast waar er wel wat gewandeld kan worden. Er was wel nog wat te doen rond La Paz, maar ik had het wat gehad met de 4000 meter.

Na de minder fijne busrit van Uyuni naar La Paz en het vooruitzicht op een gelijkaardige, maar dubbel zo lange, busrit naar Santa Cruz, maakte ik de beslissing om eens niet de bus te nemen. De vlucht had een uur vertraging, de luchthavenbus was niet voorzien op mensen met baggage en ik moest een uurtje wachten totdat de trufi vertrok, een bletende kind in de stoel achter mij maar uiteindelijk was ik er. De guesthouse was vlug gevonden en een vrijwilligster hielp mij aan één van de wandelingen die ik wilde doen.

De dag erna vertrok ik te voet naar het “Fort”, el Fuerte, een pre-Inca tempel site. Na een paar kilometer langs de drukke weg te lopen, kon ik afslaan op een aardeweg. Daar ging het al wat bergop dus ik begon al wat te zweten. Maar zonder problemen stond ik even later aan het punt op mijn gps dat zei “El Fuerte”. Maar geen fort te bekennen natuurlijk, wel een bordje met een pijl op en “El Fuerte 3.5km”. Tot zover mijn supernavigatieskills. De weg begon ook ferm te stijgen, het gemakkelijke stuk lag duidelijk achter mij. Een uurtje later stond ik, in schuim en zweet, aan het ticketloket van het fort. De vrouw moest beetje lachen en legde uit dat iedereen met de taxi komt en sommigen te voet terugkeren. Ik legde uit dat ik gisteren een hele dag neergezeten had en dat ik wat wilde bewegen, maar dat ik het onderschat had. Ze gaf me een ticketje en zei dat het daar door het poortje was en dan een klein beetje omhoog. “Nog meer omhoog?” Effe lachen, dan op weg. De uitzichten op de omliggende valleien waren mooi, maar ik had dat gelijk wel al wat gezien al wandelend ook. De tempel bestond uit een grote steen waarin meerdere dieren en vormen gemaakt waren. Beetje moeilijk te zien, zelfs van het platform. Verder stonden er nog wat muurtjes recht, die al dan niet herbouwd waren. Een bordje hier en daar zorgde voor wat uitleg, maar ook hier wilden ze niet meer doen om de gidsen hun werk niet af te nemen, vermoed ik.

De terugweg was een pak gemakkelijker dan de heenweg. Terug in het centrum legde ik de wandeling voor morgen vast en ging ik een ijsje eten.

’s Morgens even langs de markt passeren voor mango’s, want mango’s zijn hier wel in het seizoen, en voor een euro krijg je er 3. Wie mijn verhalen in Zuid-Oost Azie gevolgd heeft, weet dat ik zot ben van mango’s. Beter diarree van teveel mango’s dan van iets anders, is het motto. De wandeling zelf, genaamd de Gigantische Varens, vertrok in het bos en ging al vlug omhoog. Mooie uitzichten op de valleien rondom Samaipata wisselden elkaar af en bij de lunch kregen we onze eerste condor te zien!

Dichtbij komt ie niet, maar dat mag de pret niet drukken. Daarna gaan we verder het bos in en kregen we ook de varens te zien. Het begon met een stam van een meter, wat er nog iet of wat normaal uitziet, voor een varen met een stam dan. Maar die groeien even hard als de cactussen in de Salar, dus 1 cm per jaar. Maw deze kleine stam staat er al 100 jaar. Verder stonden de grotere exemplaren, tussen de 10 en 15 meter hoog.

Een mooie wandeling door het bos, daar leek geen einde aan de komen. Je wandelt 15 minuten en de omgeving is hetzelfde, voor je bomen, achter je bomen, schitterend. Totdat ik even uitgleed en ik herinnerd werd aan het feit dat we bij de varens met stekels gekomen waren. De volgende 5 minuten werden gebruikt om de stekels uit mijn hand te halen.

“Gaat het?” “Ja hoor, maar …”

Uiteindelijk terug bij de auto, maar zeer tevreden van de wandeling. Terug bij het kantoortje legde ik de wandeling voor de dag erna gelijk vast. Een ijsje later ga ik wat verder werken aan de blog.

De dag erna heb ik wat last van mijn kuitspier van de val gisteren, maar als ik bij het kantoortje kom, zie ik 3 Franse bejaarden zitten, dus mijn vrees verdwijnt als sneeuw in het laagland van Bolivië. Er komen nog 2 Bolivianen bij die er ook niet superfit uitzien, dus het lijkt mij dat dit niet de trektocht wordt daar ik dacht voor ingeschreven te zijn. De gids legt uit dat we enkel het eerste uitzichtpunt gaan doen, maar dat dat het beste is, ze is zelf ook geen fan van wandelen. De wandeling zelf gaat gewoon de lokale berg op en we stoppen regelmatig om de helft terug te laten inlopen, ook al ligt het tempo niet hoog. Hier en daar een orchidee onderweg en het uitzicht om de omliggende bergen is wel fantastisch. Bij het terugkeren krijgen we nog een condor te zien. Ik oefen mijn Spaans nog met de gids, die graag vertelt en met plezier antwoord op al mijn domme vragen.

Er resten mij nog 2 dagen en er lijkt niemand geinteresseerd te zijn in wandeling naar de rots van de condors, want die is “te lastig” … Dus doe ik de dag erna een eigen wandeling. Draait niet zo goed uit, want er is geen pad zoals aangegeven op de kaart en de aardeweg eindigt bij een huisje. Na wat bijsturen naar een andere wandeling, kom ik op soortelijke dingen uit. Uiteindelijk volg ik de weg tot ik terug in Samaipata ben, maar de warmte en de vermoeidheid zorgen voor een minder leuke wandeling. Gelukkig is het ijscremekot open en kan ik daar terug wat aansterken met een extra groot ijs en een koffie.

Mijn laatste dag in Samaipata doe ik zelfs geen moeite meer. Ik hang in de hangmat met mijn boek en kom er enkel uit voor de lunch, een cappucino met een stuk cake en het avondmaal. Lekker niets doen, het mag ook eens. Morgen naar Santa Cruz met de trufi en de dag erna het vliegtuig op naar huis.

Het was zeer geestig en de goesting om terug te komen is er zeker, want er zijn nog veel dingen die ik wilde doen. Maar die is er altijd, dus wie weet.

---

Nota van de auteur: Dit is de laatste want ik zit nu in de luchthaven. Tot de volgende keer.